Het begint al goed. Nauwelijks heb ik het station verlaten of ik ben de route al kwijt. Ik heb slechts een bordje gezien voor wandelaars die naar de Funiculaire wijzt maar daar wil ik niet heen. Andere bordjes missen. Mogelijk was dat toch het bordje dat ik had moeten volgen. Niet getreurd gewoon verder lopen naar het volgende dorp met station: Sonvilier. Inderdaad pik ik het pad daar weer op. Het is nog vroeg en de weg waar het trotoir langs loopt naar Sonvilier is nog zeer rustig.
Vanaf hier loopt een natuur weg naar de voet van de klim over de uitlopers van de montagne de l'Envers. Het gaat stijl omhoog en het wordt steeds witter. Ik hijg en kreun en vervloek de zwitsers sie met hun 2 4wd's de rust verstoren. Jagers! Meer dan 5 centimeter vanhet witte spul wordt het niet. Bovenop bij het restaurant Bec a l'oiseau (vogel snavel) dat op de kaart als "Buvette" wordt aangeduid en eigenlijk van oktober tot april geopend zou moeten zijn is het heel erg rustig. Er ligt te weinig sneeuw om te langlaufen. Ik geniet van de stilte. Hier ben ik ook meteen in Derier Pertuis. Pertuis een Klus (op zijn duits, een doorgang in de rotsen is buitengewoon mooi. De vegetatie doet mij sterk aan de Provence denken en de zon met blauwe lucht versterkt de ilusie. De koude wind trekt mij weer terug in de realiteit. Hierna gaat het berg af naar Chezard via le Vieux Prés. Ergens in het bos houd ik lunch pauze.
In Chezard kom ik uit een zijstraat en steek de hoofdweg over nabij een bushalte waar 3 mannen met rugzak en trekking pools staan. Ik zeg "Bonjour" en de 3 staren mij met een mengeling van verbazing en ongeloof aan. Ik weet niet waarom en het stoort mij ook niet. Ik steek over naar het volgende bordje met een groene 2 en vervolg mijn weg. Ik steek het Val de Ruz over. Ik hoor leeuweriken en andere vogelgeluiden doen mij aan de lente denken. Hier is de wind veel sterker en kouder. Vlot ben ik aan de andere kant van het dal en dan zijn het nog maar 3 kilometer naar Neuchatel. Het Val de Ruz is een kale voor landbouw benutte vlakte. Eigenlijk saai hoewel het bij de Ruz steil naar beneden en dan weer omhoog gaat.. Aan de overkant gaat het pad gevarieerder verder. Opvallend is de grote hoeveelheid paardenmest die op het pad ligt. Verder gaat het via Les Trois Bornes en dan gaat het alweer naar beneden naar Neuchatel. De klimmetjes en klimmen zitten wel in de benen en het afdalen naar het station in Neuchatel valt niet mee. Maar om 14:58 heb ik de trein weer terug naar Solothurn.
Actually it is 2 stages. The stage from St Imier to Chezard (15 Km) and the stage from Chezard to Neuchatel. But I felt like walking all day and not just an afternoon. The snow situation was unknown to me, but because it has been wanr all week with even 21 degrees on Wednesday, I don't count on too much. Although during the previous night a front with a lot of wind, not to say storm, has passed. At 7:12 am I am already at the station of St Imier and the light "flakes" as it slowly gets light. The prophecy comes true. The last remnants of the passed front. From now on it will only get better and sunnier.
It's off to a good start. I have hardly left the station when I have already lost my way. I've only seen a sign for hikers pointing to the Funicular but I don't want to go there. Missing other signs. Perhaps that was the sign I should have followed. Don't worry, just walk on to the next village with station: Sonvilier. Indeed, I am picking up the path there again. It is still early and the road along which the pavement runs to Sonvilier is still very quiet.
From here a nature trail leads to the foot of the climb over the foothills of the montagne de l'Envers. It goes up steeply and it gets whiter and whiter. I gasp and moan and curse the swiss who disrupt the peace with their 2 4wd's. Hunters! It doesn't get more than 5 centimeters from the white stuff. On top of the restaurant Bec a l'oiseau (bird's beak) which is indicated on the map as "Buvette" and should actually be open from October to April, it is very quiet. There is not enough snow for cross-country skiing. I enjoy the silence. Here I am also immediately in Derier Pertuis. Pertuis a Klus (in German, a passage in the rocks is extraordinarily beautiful. The vegetation reminds me strongly of Provence and the sun with blue sky reinforces the illusion. The cold wind pulls me back into reality. After this it goes downhill to Chezard via le Vieux Prés Somewhere in the woods I take a break for lunch.
In Chezard I come off a side street and cross the main road near a bus stop where 3 men with backpacks and trekking pools are standing. I say "Bonjour" and the 3 stare at me with a mixture of surprise and disbelief. I don't know why and it doesn't bother me either. I cross to the next sign with a green 2 and continue on my way. I cross the Val de Ruz. I hear larks and other bird sounds remind me of spring. Here the wind is much stronger and colder. I am quickly on the other side of the valley and then it is only 3 kilometers to Neuchatel. The Val de Ruz is a barren plain used for agriculture. Boring actually, although at the Ruz it goes down steeply and then up again. On the other side, the path continues more varied. The large amount of horse manure on the path is striking. It continues via Les Trois Bornes and then it goes down again to Neuchatel. The climbs and climbs are in the legs and the descent to the station in Neuchatel is not easy. But at 2:58 pm I have the train back to Solothurn.
 |
| 7:12, St Imier |
 |
| Neuchatel: 87 Km |
 |
| Montagne de l'Envers |
 |
| Les Trois Bornes |
 |
| Neuchatel |
 |
| Neuchatel station |
